Maviye Mektup

Her yaz, aynı kıyıya gitti. Aynı taşın üstüne oturdu. Aynı yere baktı. Ve o gün yazmadığı mektubu, her seferinde içinde yeniden okudu.
Bir yıl, farklı bir şey yaptı. Elinde bir küçük kutuyla geldi o taşa. Kutunun içindeki yüzüğü suya atmadı. Ama parmağına da takmadı.
Sadece taşı eline aldı, denize tuttu ve şöyle fısıldadı:
“Sana hiçbir zaman gönderemediğim o mektup gibi… Hep içimde saklı kalacaksın. Ama seni hep maviyle hatırlayacağım.”
Yüzüğü o gün taktığında anlamıştı: Bazen bir şeyi geride bırakmanın en iyi yolu, onu yanında taşımaktı.
İLETİŞİME GEÇİN